Syn - Jo Nesbø

Wydawnictwo Dolnośląskie, 2013

Liczba stron 432

Książkę tę wygrałam w konkursie , co ogromnie mnie ucieszyło, ponieważ akurat tego autora nie dane mi było jeszcze poznać, a słyszałam mnóstwo pozytywów. Jak dobrze, że na okładce brak informacji o kolejnym mistrzu skandynawskiego kryminału! Dzięki temu podeszłam do książki bez zbędnego nastawienia i się mile zaskoczyłam.

Sonny Lofthus jest więźniem, który przyznaje się do zbrodni za innych, przez co całe swoje dorosłe życie spędza w więzieniu. Jego problemy zaczęły się po samobójstwie ojca - policjanta, który była dla niego wielkim autorytetem.

W więzieniu nikomu nie wadzi – wręcz przeciwnie – każdy traktuje go niczym spowiednika, który doskonale potrafi słuchać. Także kierownictwo więzienia patrzy na niego dość przychylnie – swobodnie porusza się po więzieniu i ma nieograniczony dostęp do narkotyków. Pewnego dnia otrzymuje od współwięźnia informacje, które jego ojca stawiają w zupełnie innym świetle. Postanawia dowiedzieć się prawdy i w tym celu wyjść na wolność z najlepiej strzeżonego więzienia w Oslo.

Początek tej historii jest nieco nużący, akcja rozgrywa się w więzieniu i głównie polega na monologach współwięźniów Lofthusa, którzy zwierzają mu się ze swoich problemów i grzechów. Według mnie kluczowym momentem było uświadomienie Lofthusowi, że jego ojciec nie musiał wcale być taki jakim on go znał. Przez to akcja zaczyna się rozkręcać – przede wszystkim zaczyna się planowanie ucieczki z więzienia, co dla mnie zawsze jest fascynujące. Wychodząc na wolność Sonny ma mgliste pojęcie o nowej rzeczywistości – nie pojmuje działania Internetu, komórki itp. przez co sprawia wrażenie lekko zagubionego w dzisiejszym świecie. Jednak w tym tkwi jego urok.

Lohthus znakomicie potrafi planować kolejne morderstwa, aby dotrzeć do prawdy. Musi znaleźć odpowiedź na pytanie kto był kretem w policji. Co najlepsze – czytelnik do końca nie wie ilu jeszcze jest przestępców do wyeliminowania. Jego tropem podąża komisarz Simon Kefas, zbliżający się do emerytury przyjaciel jego ojca.

W książce jest też wątek miłosny, jednak trochę przesłodzony – ona ma narzeczonego, ale zakochuje się w narkomanie – mordercy; jak dla mnie lekko nierealne. Ale jest to co dość przyjemna odskocznia od licznych trupów.

Powieść Nesbo bardzo dobrze się czyta, każde kolejne morderstwo jest kwintesencją pomysłowości i bystrości Lofthusa. Prawdę mówiąc, to nie jedno z nich mogłoby posłużyć na oddzielną książkę. Absolutnie ważna pozycja wśród miłośników książkowych sensacji. 

Recenzja bierze udział w wyzwaniach:

historia z trupem 

wyzwanie czytelnicze Klucznik 

czytam opasłe tomiska 

czytamy literaturę skandynawską i islandzką 

stronnicowe wyzwanie 

Za przeczytanie książki dziękuję

http://postmeridiem1.blogspot.com/